De rode bakstenen zijn uit de west Vlaamse klei getrokken.
Netjes gestapeld verstevigen ze de oevers van de Leie bij haar doortocht door de stad.
De ontwerpers wilden dat de aarde van de streek gebruikt werd en het symbool van de rode baksteen blijvend en duidelijk aanwezig blijft in de stad.
De lucht is helder en fris en geurt naar zomer. De meeuwen doorklieven de lucht zonder een spoor na te laten van vervuilende kerosine. Ze speuren de omgeving af op zoek naar iets lekkers.
Het water is grauw. De overvloedige regen van de afgelopen dagen heeft het water opgeroerd tot een grijsgroene massa. De waterhoentjes maken kringen rond zich heen als ze duiken naar een visje.
Ze laten een vredevolle V achter zich als ze zich spoeden naar een vriendinnetje aan de overkant van de Leie. Er vaart een binnenschip voorbij en de waterhoentjes schommelen op en neer. De tekeningen in het water doorkruisen mekaar en het water komt langzaam weer tot rust.
Op de rode bakstenen verschijnen mooie tekeningen. Ik begrijp het niet. Matte bakstenen kunnen toch niet als spiegel gebruikt worden. De tekeningen golven mee langs de kaaimuren. Ik bekijk het spektakel met verwondering. Hoe mooi evolueren deze subtiele tekeningen.
Het vuur, het vuur van de zon is de bron van dat moois. De avondzon schijnt op het water en op de muren. De golven weerspiegelen op de bakstenen en schrijven er lange rijen onleesbare teksten op.
Het spektakel is van korte duur. De zon zakt wat, verandert in een vuurbol die weerkaatst wordt in het water.
Ik heb de zon zien zakken in de Leie, op die manier gaat de dag dicht na elke zonnige dag. Het kleine geluk van de dag was eventjes zichtbaar in deze moeilijke tijd.
